:(((((

Sabah sabah kaba bir tabirle resmen şaftım kaydı, kaç tane ağrı kesici ilaç içtim ben bile hatırlamıyorum... Defne Joy ölmüş:((( 32 yaşında ve henüz çocuğu 2 yaşında... İnanamadım, inanmak istemedim ama maalesef doğruydu. Bloglarda yayınlanan yazıları resimleri gördükçe içim acıyor. Ana oğul nasılda gülüyorlar, umutla, sevgiyle...Ne olacak şimdi o çocuk? Kim doldurabilecek annesinin yerini? Mümkün mü? Hani iyi bakınca iyi oluyordu? Defne kadar hayata pozitif bakan biri daha varmıdır acaba? O her an capcanlı haliyle nasıl girecek şimdi toprağın altına?

Sorular.... sorular... sorular..... Ama neyi değiştirirki şu saatten sonra. Bize düşen rahmet dilemek...

Ve dilemek:

Allahım kimseye evlat acısı gösterme ve sıralı ölüm ver...

Hiç unutmam;

Dedem vefat ettiği zaman herkez büyük halamı teselli amaçlı konuşuyordu. Hepsi birşeyler söylüyor işte yaşını başını almış, torunlarının çocuklarını bile görmüş, vs. vs....

Halam döndü bana dedi ki: hepsi konuşuyor ama boşuna o kaç yaşında olursa olsun benim babamdı ve benim babam bugün yok!!!!!

Bu laf beni o kadar etkilemişti ki o zaman şimdi daha iyi anlıyorum ne demek istediğini halamın.

Hep diyorum ya anne olunca değiştim diye. Ağlamayı bilmeyen ben kızımla beraber ağlamayı öğrendim.  Çoğu gece nöbet tuttum başında nefes alıyor mu diye. Allah'ım düşünmek bile istemiyorum, bu bile ağır geliyor bana. O kadar küçükler ki, bizlere o kadar ihtiyaçları var ki.... Korumamıza, sevgimize, şevkatimize...

Allah'ım sen kimseyi yavrusundan ayırma:((((