Mutlu Son... 07.06.2014

Kızımın gösteri davetiyeleri beni hep heyecanlandırmıştır. Anneler ne demek istediğimi gayet iyi anlar. Gözlerim dolu dolu o minicik yüreklerin gayretlerini izlemek inanılmaz mutlu eder beni ve gururlandırır. 

Bu sene yine davetiyemiz geldiğinde binbir dil dökmeme rağmen "hayır anne sürpriz söylersem anlamı kalmaz" dedi ve ser verdi sır vermedi ballı lokmam :)))

İlk durak kuaför, kuaförsüz olmaz tabii. Maşa tutmayan saçlarımıza maşa yaptırdık :))

Hummalı bir koşturmacanın artından nihayet hazırdık. Heyecanla koştuk görteri salonuna...

Önce sergimiz vardı. İşte yıl boyunca yapılan aktivitelerden birkaç örnek...

Veeeeeeeeeee gösterimiz başladı :)))

Önce tüm yuva öğrencilerinin hazırladığı koroyu dinledik.

Daha sonra "helvecı helva" parçası ile kurtlarımızı döktük :))

Ardından modern dans....

Son gösterimiz halk oyunlarıydı. Çocuklar birer harikaydılar. Bu arada kızını bu kıyafetle gören baba "aynı ben Manolya, baksana bana ne kadar benzemiş" diye diye sağolsun son gösteriyi izlettirmedi bana :)))) Aslında tıpkı annesi değil miiii :)))

Veeeeeeeeeeee final :)))))) Diplomamızı aldık, kepimizi attık.... Seni verene bin şükür yavrum. İyi ki varsın. Allah daha nice nice diplomalarını görmeyi nasip etsin bize. Sen benim birtanemsin.

 

Okul öncesi Neval Öğretmenimiz

O minicik ellerle uğraşmak ne kadar zor biliyorum ve öğretmenimiz bunu başardı. İstisnasız hepsine aynı özeni göstererek çocuklarımızı okula hazırladı. Sonsuz teşekkürler...

 Müdür Teyzemiz; Cemile Hanım. 

Ne dediysem bana hak verdi ve çözüm buldu." bende bir anneyim sizi çok iyi anlıyorum" demesi bana ayrı bir güven verdi ve 3 dönemdir kızım onlarla beraberdi. Her şey için tekrar tekrar teşekkür ediyorum kendisine.

Sınıf öğretmenimiz; Serhan Hanım

Bir dönemde böyle bitti. Seneye okula başlamayacağız. Yapboza dönen okul yaşı sağolsun. Neyse bu ayrı bir post konusu...

Bu arada işte mutluluğun resmi. Sizi seviyorum iyi ki varsınız canlarım :))