Bu işte bir gariplik var ama!!!

Dün geceden beri bir garip haldeyim.

Yaaa neden diyorum, ne-dennn?

Ben ki; öyle dökmüş, kırmış, vs. yani kısacası bordan boktan sebeplerle çocuğuna kızmayan bir anne;

Ben ki; anneanneye kızıp poposuna bir kez vurdum diye (okuyanlar bilir) haftalarca vicdan azabından dengesini neredeyse kaybeden;

Ben ki; Annelik görevlerini kendince eksiksiz yerine getiren ve bunu zevkle yapan;

Ben ki, ben ki, ben ki..............................

Ve ben ki ; dün gece "anne dövmeeeeeeeeee" diye ağlayan kızımın sesiyle uyanıyorum.

Önce ne dediğini anlayamadım, koştum gittim yanına. Gözler kapalı belli ki rüya görüyor. "annee döövmeee" diye ağlıyor. O an ki git gelleri bırakıp hemen sokuldum yanına. Bir süre sonra gözlerini açtı, sarıldı, "anne meme veyyy mana" deyince rahatladım. Kızım normaldi. Demek ki anneeee desede rüyasında gördüğü ben değildim!!!!!

Ne tuhaf bir duyguymuş bu yaa....Sen üstüne titre, canım kuzum de, onun için herşeyin en iyisini yapmaya çalış, sonra bir kabusla duyguların allak bullak olsun.

Şimdi soruyorum kendime acaba ona karşı yanlış bişey mi yaptımda bilinçaltına böyle yansıdı diye ama yok.

Düşünüyorum da hayatımız Nehir Naz odaklı. Elimizden geldiği kadarıyla hiçbir şeyini eksit etmemeye, sevgiyle büyütmeye, özgür olmasına, birey olduğunun farkındalığında, ölçülü olmaya çalışıyoruz.

Geçen gece su istedi. Suyu getirdim kalkda iç kızım deyince gecenin in yarısı bastı yaygarayı. Hemde öyle böyle değil. Neymiş yatarak içecekmiş. Ben olmaz dedikçe bağırdı. O bağırdı ben bağırdım. Devreye hemen babası girdi. Bana şöyle sertce istediğini yapsana çocuğun diyerek...İçti o suyu yatarak.

İşte bu gibi durumlarda kendimi kaybediyorum biliyormusunuz? Sadece sebepsiz ağladığı zaman sesimi yükseltiyorum. Onun dışında değil dövmek bağırmam bile....

Bu kitaplara, pedegoglara, bilimum çocuk yetiştirmeyle alakalı yayın ve kişilere sinir oldum şu saniye. Yok 3 yaşına kadar çocuğun kişilik gelişimi tamamlanırmış; yok 4 yaşına kadar bütün çocuklar inatçıymış onlarla inatlaşmamak lazımmış çünkü çocuk kazanırmış hep ve bizim inadımız onu inatçı kişiliğinin sebebi olurmuş, yok çocuk cezayı, ödülü, hayırı bilecekmiş.

Hadi gelde sen bildir. Hayır diyemiyorsun inatlaşmamak adına. Bu seferde her dediğini yaparsan şımarık olacak diye korkuyorsun, vs. vs. vs.

Geçenlerde bir doktor hastasını anlatıyor: Çocuğa annesi yemek yemezsen büyüyemezsin demiş ve bu o çocuğu korkutmaya yetmiş. Anlatılanları bir duysanız annenin söylediği bu basit cümle çocukta ne sorunlara sebep olmuş meğer!!! Yaaa Allah aşkına hangi anne çocuğuna "yemezsen büyüyemezsin" yada değişik versiyonlarını söylemiyor. Bu eşşek sıpaları korkana kadar yesinlerde büyüsünler o zaman. Şimdi o programı izledikten sonra maymun olduk. Keşke deveye hendek atlatsak:))) Ama olmaz talimatlara uymalıyımz, mazallah ya çocuğumuz korkak olursa.


Bak kızım yemek saati yiyeceksin ki vitamin alasın, büyüyüp okullara gidesin, ...
Uyurkende aynı şey söz konusu:((( Hadi uyuyalım ki vücudumuz büyüme hormonu salgılasın, biliyosun bu zıkım hormon sadece uykuda salgılanıyor:))) Daha 2 yaşındaki çocuk hormonla muhatap...

Amaaan ne zor işmiş bu annelik yaa.... Kocaman bir kaos. Bizim zamanımızda bunlar mı vardı? Yoktu eeee hepimiz psikolojik sorunlumuyuz şimdi? Bunların demesine göre bizim neslin tamamı DELİİİİİ....offffffffff offfffff

İşin garip tarafıda o minnacık yüreklerin en küçük bir davranışı nasıl bizde fırtınalar koparıyor...

Seni seviyorum kızım, iyi ki varsın.

"şeviyoommm şeni" deyişin inan herşeyi unutturuyor bana.